E'mé sis iue viscard de perdigouno Que sèmpre i'esluciavo un refoulèri, Emé soun nas couquin, si bouco roso, Ah!

za posepna chmure. Stróny tak silne, jakby kute w stali, Zalosnym jekiem, w duszy naszej dzwonia: Mówia o bòlu, co nam serce pali, Lecz co zostawia dusze nieskazona!... Pózniéj, podobny do woni wspomnienia Znów zakolysac czasem nas powraca.