Den Mensch verlatendals een kindje dat melaatsch Verlaten wordt, en een ziek dier nagaat tot naar de plaats Waar de geneeskracht van een bron door warm een rotskloof dringt, Dan gaat het onbewust naar huis.... zijn moeder vreest Een oogwenk, om zijn rozigen glimlach:

De Milde plooit hare alledaagsche trekken tot den minnelijksten glimlach, en buigt hare onwelluidende stem tot den vriendelijksten klank, terwijl zij zegt: